Wandelen in de witte, wonderschone wereld van winters Zweden is fantastisch. Maar naarmate het seizoen vordert wordt de sneeuwlaag steeds dikker, en is het lopen lastiger. Gelukkig is er een alternatief: de sneeuwschoen. We hebben er nog nooit op gelopen, maar daar komt nu verandering in. Op Hovfjället, een wintersportgebied in de provincie Värmland, zetten we onze eerste schreden op het pad van de sneeuwschoen-wandelaars. Spoiler alert: dat bevalt uitstekend!

…

De uitrusting voor vandaag

…

Even wennen

Het is even worstelen om de schoenen goed passend en sluitend te krijgen. We hebben onze ‘normale’ wandelschoenen aangetrokken, om toch een beetje warme voeten te houden. Daar gaat de sneeuwschoen dan nog ‘omheen’. Met gespen en banden zet je de schoenen vast. En mocht je denken dat je zo een soort plank onder je voeten hebt: de hiel zit los en kan omhoog, als een soort klapschaats. Zo kun je ook echt stappen zetten en heb je niet het gevoel met zwemflippers door de sneeuw te stappen.

…

Mijn eerste stapjes (en dat op 54-jarige leeftijd)

…

Op pad dan maar!

We gaan op pad. Je zakt inderdaad minder ver weg, maar loopt ook wat trager. De wandelstok is een onmisbaar onderdeel van je uitrusting, want het blijft hobbelig terrein waarover je loopt en ook met sneeuwschoenen glijdt je nog wel eens weg. De stokken helpen je niet alleen om op de been te blijven, maar ook als je een heuveltje op of af wilt gaan. We kiezen voor de bijna 4 km lange Torpsrundan om onze sneeuwschoen-vaardigheden te testen. De route is uitgezet als wandeling voor de sneeuwvrije tijden, maar kan nu mooi als gemarkeerde route voor ons avontuur dienen. Tot onze vreugde is de route ook al geprepareerd voor sneeuwschoenwandelen. Denken wij.

…

Winters cadeautje van Moeder natuur

…

Sneeuwwit en helder blauw

Het is min 12 op de berg en de lucht is strak blauw. De route slingert langs de berghelling en al snel laten we de ‘bewoonde wereld’ van het skigebied achter ons. De bomen zijn bedekt met sneeuw en rijp en voor ons strekt zich onbelopen sneeuw uit, afgewisseld met bosrijke stukken. Het voelt als lopen door een levende kerstkaart, overgoten met een zonnetje. Het aangestampte pad is gemakkelijk te volgen, net als de oranje markering die op de bomen is aangebracht.

..

Pauzeplaats

…

Pauze bij de zomerboerderij

Met uitsluitend het krassende geluid van onze schoenen op de sneeuw genieten we zo ruim een uur van de immense stilte en ruimte. Geen mens te zien of horen, zo ver je kijkt. We zijn zo’n twee kilometer op weg als we – met het zweet op de rug – zicht krijgen op een houten schuurtje. Dat zal Bondfugestorp zijn, een oude zomerboerderij waar je nu kunt pauzeren bij een van de picknickbanken. En daar stuiten we dan meteen op de eerste andere mensen: een groep van 15 Duitsers die ook sneeuwschoenwandelen. Ook zij hebben deze plek uitgezocht voor een koffie- en plaspauze.

…

Auf Wiedersehen!

…

Sneeuwstampers

We zijn blij als de groep weer vertrekt, en niet alleen vanwege de rust die dan hopelijk terugkeert. We zien vanaf de pauzeplek weliswaar de markering van de route, maar geen duidelijk pad. Als de vijftien oosterburen bepakt en beschoend vertrekken zie we hoe ze achter elkaar een olifantenpaadje maken in de maagdelijke sneeuw, precies twee sneeuwschoenen breed. Ons pad was dus niet geprepareerd, maar vanmorgen pas vers aangestampt door deze groep. En dat is heel fijn, merk ik als ik even buiten het pad stap. Daar zak je al snel zo’n 10 tot 15 cm verder weg en dan is het lostrekken van je sneeuwschoen heel wat zwaarder.

….

Namiddag-gloed

…

Namiddagzon

En zo stampen we achter de groep aan, op weg naar het hoger gelegen ski-oord. Ongemerkt zijn we tijdens de eerste kilometers toch wel wat afgedaald langs de helling. Nu moeten we dus weer omhoog en dat loopt toch net wat zwaarder. Ongetwijfeld zal de vermoeidheid ook een rol spelen, want sneeuwschoenwandelen is behoorlijk pittig. Iedere afgelegde kilometer voelt als drie keer zo lang en voel je flink in de bovenbenen. Doordat je de benen toch wat hoger op moet trekken, spreek je deze spieren extra aan. Voor al die inspanning worden we dan wel rijkelijk beloond. De zon zakt alweer en na 14:00 uur glijdt een goudgele gloed over de sneeuw, met dank aan de namiddag zon. Nog een uurtje en dan is hij alweer weg. Voor die tijd hopen we wel terug te zijn, in het donker lopen lijkt niet echt aanlokkelijk.

…

Valkuilen

Door de sneeuwlaag zie je niet precies waar je overheen loopt. De smalle paden door het bos gaan over boomtakken, stenen en andere obstakels die nu mooi weg zijn gewerkt. Maar ook over bevroren plassen, beekjes en veengebieden. Nu maar hopen dat die stevig genoeg blijken. Een keer zak ik door de sneeuw heen in een kuil, waarbij mijn sneeuwschoen zo’n 50 cm lager vast komt te zitten. Als ik mijn been omhoog trek, blijft de sneeuwschoen achter en moet ik op mijn knieën om ‘m weer op te graven. Verderop zie ik nog een paar van deze valkuilen waar onze voorgangers waarschijnlijk even hebben vastgezeten. Ik weet ze behendig te omzeilen, met dank aan de wandelstokken!

Na drie uur stappen en stampen keren we terug op de top van Hovfjället. Een ervaring rijker, sneeuwschoenwandelen is echt heel erg leuk! Kies als beginner wel eerst voor een relatief korte afstand, want het is best pittig lopen. Lichtgewicht-types hebben een voordeel. Met mijn 1m94 en ruim 95 kg zak ik toch af en toe dieper weg dan prettig is. Of ik moet met twee surfplanken aan mijn voet gaan lopen, maar dat brengt weer andere ongemakken met zich mee. Nog een paar tips voor de beginners:

  • Leen of huur eerst een setje sneeuwschoenen, om te kijken of het wat voor je is.
  • Draag stevige, warme schoenen en sokken.
  • Zorg voor goede handschoenen, met koude handen is het lastig om je stokken goed vast te houden.
  • Ga niet gelijk ‘in het wild’ lopen, maar kies een gemarkeerde of uitgestippelde route. Oriëntatie is best lastig als alles met sneeuw is bedekt.
  • Je komt op plekken waar je alleen te voet kunt komen. Geniet ervan!
..